Marga-4-2020

We waren thuis erg met sport bezig. Altijd met een bal in de weer of op onze fiets om de Tour na te bootsen. Natuurlijk wilden we ook wel eens naar een sport­ wedstrijd, maar in de jaren ‘60 moest ieder dubbeltje omgedraaid worden. We waren van christelijke komaf en onze ouders stelden de zondagsrust op prijs. We hadden in de zomermaanden vaak een neefje uit de buurt van Amsterdam in huis. Zijn alleenstaande moeder vond het wel eens prettig als hij bij ons verbleef. “Tante, we gaan een eindje fietsen”, zo vertelde hij tegen mijn moeder op een zondagmiddag. Mijn neefje en ik stapten op de fiets. Hij loodste mij rechtstreeks naar de achterkant van de Winterswijkse bioscoop. Fiets tegen de muur, over de muur heen klimmen en vervolgens via een steegje zo via de toiletten de bioscoop in. En daar lachte Dik Trom ons op het witte doek toe. Ik had mijn vuurdoop gehad en een paar weken later probeerde ik bij voetbalclub WVC met de massa mee te glippen en zonder een kaartje te kopen naar binnen te gaan. Plots greep de hand van de kaartjescontroleur (de plaatselijke schillenboer) mij in de nek: “Zo, kleine Ruesink, weet je vader wel dat je hier bent? Doorlopen!”, riep hij en ik was binnen. In de zomer van 1969 bezocht ik met mijn twee broers de wielerronde van Winterswijk. We verheugden ons om topamateurwielrenners voorbij te zien razen. Kinderkaartjes tot 12 jaar waren 0,75 cent, daarboven 1,50 gulden. Onze oudste broer (toen bijna 18) liep naar de kassa en zei: “Drie kinderkaartjes.” Waarop de mevrouw achter de kassa vroeg: “En u dan meneer?” Maar het hoogtepunt van onze passie om gratis iets van sport mee te pikken was toch wel in 1972. De zeer bekende wielrenner Hennie Kuiper kwam vlak na het behalen van zijn olympische titel naar Winterswijk. Bij Hochrath, de plaatselijke woonstoffeerder, zat hij in de etalage in zijn olympische trui en met zijn racefiets. Geweldig vond ik dat. Ik kon er geen genoeg van krijgen en sindsdien weet ik ook wat etalagebenen zijn. Gratis ergens naar binnen zien te komen, ook een sport Wim Ruesink werkt met liefde op het dagcentrum van Pronsweide. Hij heeft nog een andere passie: schrijven. Wim klimt iedere Marga op de praotstoel en deelt zijn overpeinzingen met ons. 24 | Marga