Marga 1 2018

Geen verpleegster, wel verzorgster “Toen ik geboren werd in 1926, woog ik maar vier pond. Dat was niet veel in die tijd. Er waren nog geen couveuses. Toch ben ik er wel groot om geworden, als oudste dochter in een gezin van vier kinderen. Vanaf mijn 15e ging ik niet meer naar school, omdat mijn moeder ziek werd. Toen zij overleed, heb ik het huishouden overgenomen bij ons op de boerderij in Zelhem. Anders was ik graag verpleegster geworden.” “Het leven op de boerderij had altijd een vast ritme”, vertelt mevrouw Hofs: “We begonnen ’s morgens met onze koeien melken. Dat waren er meestal zo’n acht of tien. Allemaal met de hand uiteraard, want melkrobots waren er nog niet. Daarna werd het werk in en om het huis gedaan. ’s Middags hielp ik op het land.” Haar man kwam ook van de boerderij. Ze leerde hem in Zelhem kennen. Het stel trouwde toen mevrouw Hofs 22 jaar was en verhuisde naar Laren. Naar een boerderij zonder elektriciteit – wat ze eerst wel had –, gas of stromend water. Het wasgoed ging door de mangel en op de bleek. Al snel kwamen de kinderen, die tussen 1950 en 1962 werden geboren. De jongste dochter is Annie, die naast haar werk regelmatig bij haar moeder in De Hoge Weide is te vinden. Om te helpen of gewoon voor de gezelligheid. Annies oudere zus is al gestopt met werken en helpt moeder nog meer met bijvoorbeeld boodschappen doen of wassen. Afscheid genomen van de boerderij Toen de kinderen het huis uit waren en er grote investeringen nodig waren om de boerderij draaiende te houden, stopte het gezin ermee. Mevrouw Hofs: “Gaandeweg hebben we toen afscheid genomen van de dieren. We hadden de boerderij eigenlijk ook erbij, want mijn man had gewoon een baan. In 1991 is hij overleden, toen hij nog maar 66 was. Ik heb toen nog acht jaar op de boerderij gewoond en ben daarna in het dorp gaan wonen in plaats van buitenaf.” Sinds 2014 woont mevrouw Hofs in De Hoge Weide en dat bevalt haar prima: “Ik ben hier net zo vrij als ik thuis was. Natuurlijk hebben we wel een vast ritme, zoals een tijd om op te staan en te eten, maar verder heb ik alle vrijheid. Ze organiseren hier van alles. Handwerken, bingo, sjoelen, wandelen en kaarten bijvoorbeeld. Elke dag is er iets anders te doen. Elke twee weken ga ik naar de kapper. Dat ritueel houd ik graag in stand.” Dochter Annie: “Toen mijn moeder in De Hoge Weide kwam, zei ze direct dat ze het heel fijn vond. Vooral omdat ze alleen maar hoefde te zorgen voor haar eigen woonruimte en verder niet. Het is overzichtelijk voor haar. Bovendien kende ze De Hoge Weide al, omdat een vriendin van haar hier woonde. In de eerste tijd dat ze hier woonde, knapte ze ook echt op. Ze heeft haar plekje gevonden en geniet van de activiteiten en reuring op de locatie.” • Mevrouw Hofs is 91 en woont sinds 2014 in De Hoge Weide in Lochem. Tot haar 87e heeft ze altijd nog zelfstandig gewoond en auto gereden. Ze vindt het fijn op haar nieuwe plekje en doet volop mee met de activiteiten die georganiseerd worden. In iedere Marga interviewen we een cliënt en zijn of haar mantelzorger. Mevrouw Hofs bijt in de eerste editie het spits af. Cliënt aan het woord 6 | Marga